Η άθληση δεν ήταν προνόμιο ή αποκλειστικότητα των αρχαίων Ελλήνων. Παρά ταύτα, δεν θα αποτελούσε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι τόσο χαρακτηριστικά ελληνική, όσο, για παράδειγμα, και η ενασχόληση με το θέατρο ή την φιλοσοφία.
Απτά τεκμήρια αυτού του ενδιαφέροντος περιέχουν, και σήμερα ακόμη, τα σπαράγματα ενός άλλοτε ακέραιου κόσμου που έφτασαν ως εμάς: τα γυμνάσια και οι παλαίστρες, τα καθημερινά αθλητικά αντικείμενα και τα αφιερώματα, οι αμέτρητες αγγειογραφίες με τις αθλητικές σκηνές, τα θαυμαστά αγάλματα και ανάγλυφα που αποθανάτισαν με τρόπο ιδεώδη την πεμπτουσία του αθλητή, οι εξαίσιες επινίκιες ωδές του Πίνδαρου και τα ταπεινότερα επιγράμματα και τέλος, οι πάμπολλες αναφορές που περιέχονται σε κείμενα της κλασικής εποχής ή νεότερα.
Επειδή όμως τέτοιου τύπου αναδρομές ελλοχεύει ο κίνδυνος της νοσταλγικής ή μη, εξιδανίκευσης του παρελθόντος, καλό είναι, παράλληλα με αυτά, να υπενθυμίζονται κάποια πράγματα ακόμη που συμπληρώνουν την εικόνα: ότι, για παράδειγμα, δεν είχαν όλοι την δυνατότητα να αθλούνται- αποκλείονταν οι δούλοι και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι γυναίκες, ενώ γενικότερα, αν εξαιρέσουμε τους «επαγγελματίες», φαίνεται ότι όσο φτωχότερος ήταν κάποιος τόσο λιγότερο είχε την δυνατότητα συμμετοχής στα αγωνίσματα. Για παράδειγμα στις αρματοδρομίες ή τις ιπποδρομίες, μπορούσαν να ασχοληθούν μόνο οι πλούσιοι.
