Οι Ομοσπονδίες υπο-επιχορηγούνται, τα κονδύλια για τον αθλητισμό περικόπτονται, οι οικογένειες που στηρίζουν τους αθλούμενους γίνονται οι βασικοί «χορηγοί» των προσπαθειών τους, αλλά η Ελλάδα βλέπει τη σημαία της να κυματίζει ψηλά.
Μετάλλια στο Μπακού, άνοδος της Εθνικής ομάδας στίβου στη Σούπερ Λίγκα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου ομάδων, μία ανάσα από την οκτάδα του Ευρωμπάσκετ η Εθνική γυναικών, δυναμική επιστροφή της εθνικής βόλεϊ των ανδρών στο World League, «σερί κορυφής» για τον «υπεραθλητή» Σπύρο Γιαννιώτη στη σειρά των τουρνουά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, διακρίσεις σε κάθε διεθνή διοργάνωση που λαμβάνουν μέρος Έλληνες εκπρόσωποι όλων των σπορ!
Τι έγινε ρε παιδιά; Η Ελλάδα που αντιστέκεται, όπως εύστοχα είπε ο χρυσός μας γυμναστής Λευτέρης Πετρούνιας, πρωταγωνιστεί στα διεθνή αθλητικά δρώμενα! Τα μνημόνια δεν επέφεραν και στο αθλητικό γίγνεσθαι τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες που είχαν σε άλλους τομείς της χώρας μας.
Οι Ομοσπονδίες υπο-επιχορηγούνται, τα κονδύλια για τον αθλητισμό περικόπτονται, οι οικογένειες που στηρίζουν τους αθλούμενους γίνονται οι αφανείς ήρωες και ουσιαστικά οι βασικοί «χορηγοί» των προσπαθειών τους, αλλά η Ελλάδα βλέπει τη σημαία της να κυματίζει ψηλά χάρη στους πρωταθλητές της.
Οι γονείς επωμίζονται όλο και μεγαλύτερο βάρος της άθλησης των παιδιών τους. Σε αυτούς μετακυλίονται κόστη όπως αυτά, της ενοικίασης από τους συλλόγους των αθλητικών εγκαταστάσεων, της συντήρησής τους, τις ένδυσης και της υπόδυσης, των αναλωσίμων, των χαρατσιών που έχουν θεσπίσει οι ίδιες οι Ομοσπονδίες για την έκδοση των δελτίων, ώστε να ανταποκριθούν σε μισθοδοσίες και αναπτυξιακά προγράμματα.
Και όσο οι οικογένειες πληρώνουν για το «κοινωνικό αγαθό» του αθλητισμού, το Κράτος όλο και κρατάει… αποστάσεις, εγκλωβισμένο στις μνημονιακές υποχρεώσεις του, μια και αδυνατεί ν’ ανταποκριθεί επιτυχώς στην ικανοποίηση άλλων βασικότερων κοινωνικών αγαθών, όπως η υγεία και η παιδεία των πολιτών του.
Κι όμως, όσο η υγεία και η παιδεία φθίνουν, ο αθλητισμός στην Ελλάδα παραμένει σε υψηλά επίπεδα κάνοντας όλους εμάς να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά έχει ο χώρος που υπηρετούμε τη… μαγική συνταγή;
Μια συνταγή εύκολη, και απλή που δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, παρά μόνο την ανάδειξη της ατομικής ευθύνης. Βλέπετε ο αθλητισμός δεν τα περίμενε ποτέ όλα από το κράτος. Είχε βασικά γρανάζια της μηχανής του τους ίδιους τους αθλητές. Στηριζόταν δηλαδή και στηρίζεται κατά πολύ και στη λεγόμενη «ιδιωτική πρωτοβουλία», στη βούληση δηλαδή του ατόμου να βρει τρόπους για να εξελίξει τον χώρο του αλλά και το ίδιο να εξελιχθεί• να εργαστεί σκληρά, να ξεχωρίσει, να επιτύχει τους στόχους του.
Στις εποχές των «παχιών αγελάδων» όλη αυτή η προσπάθεια είχε ακόμα έναν ισχυρό σύμμαχο, το τροφοδότη κρατικό κορβανά. Τώρα απλά τα πρόσωπα, οι ίδιοι οι άνθρωποι, που πιστά υπηρετούν τον ευαίσθητο αυτόν χώρο του πολιτισμού, τον αθλητισμό, στύβουν παραπάνω το μυαλό τους για να βρουν οικονομικούς πόρους, απαραίτητους για την εξέλιξη του κάθε αθλήματος και πάνω απ’ όλα βάζουν το κοινό συμφέρον, πάνω από το ατομικό, καθώς γνωρίζουν ότι μόνο έτσι θα πραγματοποιήσουν και οι ίδιοι τις επιδιώξεις τους.
Και όπως φαίνεται αυτή η «ιδιωτική πρωτοβουλία», που βασίζεται στο μεράκι, τη γνώση, τη συστηματική δουλειά και την άοκνη προσπάθεια όλων, παραγόντων, αθλητών, γονέων, προπονητών ακόμα και απλών φιλάθλων, φαίνεται να αποδίδει καρπούς και να γίνεται έτσι ο «φάρος» που χρειάζεται η χώρα για να ορθοποδήσει. Ο φάρος που δείχνει τον δρόμο σε όλους μας και δεν είναι άλλος από το να μάθουμε πια να φροντίζουμε πρώτα να λειτουργούν όλα ρολόι στα «του οίκου μας» για να καταφέρουμε έτσι, κάποια στιγμή, όλοι μαζί να ορθώσουμε το ανάστημά μας ως έθνος.
http://www.thinkover.gr/2015/06/22/o-athlitismos-exei-ti-magiki-syntagi-kontra-se-kathe-mnimonio/
