Συνέντευξη της Βούλας Ζυγούρη στο Speak Freely και την Βίκυ Ντούλια

–Με τον αθλητισμό ήρθα σε επαφή πολύ μικρή, περίπου 5-6 χρονών, με ώθηση του πατέρα μου ο οποίος είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό ως ερασιτέχνης αθλητής της πάλης και μετέπειτα ως παράγων.

-Έχετε ασχοληθεί και με άλλα αθλήματα; Σας αρέσουν κι άλλα αθλήματα;

-Βέβαια! Έκτος από τη πάλη, έχω δοκιμάσει πολλά αθλήματα και ακόμα περισσότερες αθλητικές δραστηριότητες. Να θυμηθώ τη γυμναστική, τον στίβο, το τζούντο. Ιδιαιτέρα επίσης αγαπώ το μπάσκετ και τις υποβρύχιες καταδύσεις και φυσικά το grappling με το οποίο ασχολούμαι τώρα. Πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για έναν αθλητή να έχει την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά αθλήματα. Ειδικά όταν διαθέτει το βιολογικό υπόβαθρο για μεγάλες επιδόσεις. Διότι, αυτό που θα αγαπήσει δεν είναι το άθλημα καθαυτό αλλά το επίτευγμά του στο άθλημα. Τον “άθλο” του! Γι αυτό λέγεται αθλητής. Ο αθλητής κάνει άθλους και τους αγαπάει. Αυτό τον κινητοποιεί. Αν γνωρίσει ένα νέο άθλημα, κατά πάσα πιθανότητα θα το αγαπήσει έστω και αν νομίζει ότι αγαπούσε πριν ένα άλλο.

-Πόσους αγώνες και πόσα μετάλλια έχετε ως σήμερα στο ενεργητικό σας;

–Χωρίς να μπορώ να μετρήσω με ακρίβεια, μόνο για το άθλημα της πάλης έχω πάνω από πενήντα μετάλλια. Οι αγώνες είναι σίγουρα πολλαπλάσιοι των μεταλλίων και δεν θα καταφέρω να τους μετρήσω. Γιατί όταν αγωνίζεσαι δεν κερδίζεις πάντα. Πίσω από ένα μετάλλιο κρύβονται αρκετοί χαμένοι αγώνες. Χαμένοι αλλά καθόλου άχρηστοι. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι εξαιρετικά ωφέλιμοι, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και ουσιαστικά αυτοί μας οδηγούν στη νίκη.

-Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας;

–Στον τομέα του αθλητισμού, οι τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την υγειονομική κρίση έχουν ανατρέψει σχέδιά και προγραμματισμούς. Ειδικά σε ένα άθλημα σωματικής επαφής όπως το grappling. Σίγουρα στοχεύω σε ένα ακόμα μετάλλιο στην Ευρώπη και αν δεν υπάρχουν τραυματισμοί  θα κάνω ότι μπορώ και για το Παγκόσμιο. Στον ακαδημαϊκό τομέα στόχος μου είναι ένα διδακτορικό δίπλωμα. 

-Έχετε μετανιώσει για κάτι ως σήμερα;

-Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μετανιώσει για κάτι. Το να κρίνουμε πράξεις του παρελθόντος με τις επιπλέον εμπειρίες του παρόντος – το να μετανιώνουμε δηλαδή – είναι μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης της προσωπικότητάς μας. Θυμίζει πολύ την διαχείριση της νίκης και της ήττας στον αθλητισμό. Όπως επίσης βοηθάει στο να αναγνωρίζουμε λάθη κι αδυναμίες μας για να εξελισσόμαστε.  Προσωπικά, θεωρώ λανθασμένη την επιλογή μου το να συνδράμω πρόσωπα που αποδείχθηκαν μη αξιόλογα και να αφιερώσω χρόνο σε αντιπαραγωγικές καταστάσεις.   

-Όμως ο πρωταθλητισμός απαιτεί και αρκετές θυσίες. Θεωρείτε πως έχετε στερηθεί πράγματα από την ζωή σας;

–Βεβαίως ο πρωταθλητισμός διαφέρει πολύ από τον απλό αθλητισμό. Για όποιον θέλει να βελτιωθεί αρκετά ώστε να επικρατήσει των αντιπάλων του είναι  μονόδρομος να κάνει ορισμένες τροποποιήσεις στην ζωή του.  Σε αυτό το πλαίσιο, για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα – όπως σε περιόδους προετοιμασίας και αγώνων – η καθημερινότητά μου ήταν διαφορετική από των συνομήλικων μου. Περιλάμβανε λιγότερη τηλεόραση, internet, καφετέρια  και εκδρομές ώστε να εξασφαλιστεί ο απαιτούμενος χρόνος  προπόνησης η οποία μπορεί να διαρκούσε τρεις ως πέντε ώρες την ημέρα.  Παρόλα αυτά, δεν θεωρώ ότι θυσίασα ή έχασα οτιδήποτε αφού στον αντίποδα έκανα κάτι που με ευχαριστούσε το οποίο παράλληλα μου εξασφάλισε εμπειρίες πολύ διαφορετικές και σίγουρα εντονότερες από αυτές των συνομηλίκων μου.

-Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθετε μετά από τόσες διακρίσεις και τόσα μετάλλια;

-Νιώθω πολύ τυχερή αλλά και πολύ υπερήφανη που κατάφερα για μεγάλο διάστημα να εκπροσωπώ την Ελλάδα, σε ένα τόσο σημαντικό άθλημα. Ένα άθλημα που αντλεί την μορφή του από την αρχαίο πολιτισμό μας και αντικατοπτρίζει την προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει και να κυριαρχήσει στο περιβάλλον του. Η όλη εμπειρία ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική. Διότι η πάλη είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλό παιχνίδι ή επίδειξη φυσικών ικανοτήτων. Ουσιαστικά είναι άσκηση ζωής και κοινωνών δεξιοτήτων.  Γενικά, μετά από κάθε διάκριση αισθάνομαι «πλουσιότερη» και την αντιλαμβάνομαι ως μια «επιταγή» για να συνεχίσω αναλόγως.

-Ποια έντονη στιγμή θυμάστε από τους αγώνες που έχει μείνει αναλλοίωτη στο μυαλό σας ως σήμερα;

-Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την υπέροχη κερκίδα των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας. Την γεμάτη κόσμο από άκρη σε άκρη καθ’ όλη τη διάρκεια του αγωνίσματος. Κάτι που δύσκολα το συναντάς σε αθλήματα της αναμέτρησης όπου οι αγώνες δεν έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ξεκινούν νωρίς το πρωί και τελειώνουν το βράδυ, γεγονός που κουράζει πολύ τους θεατές. Επίσης, θα θυμάμαι πάντα το τεράστιο πανό που είχαν ανοίξει οι φίλοι μου στο επάνω διάζωμα του σταδίου για να με υποστηρίξουν! Ξεπερνούσε κατά πολύ τις επιτρεπόμενες διαστάσει και όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων … το είχαν φέρει μέσα κομμένο σε μικρότερα κομμάτια και το είχαν συναρμολογήσει εκ νέου επί τόπου!

-Ελεύθερος χρόνος υπάρχει;

–Στους δραστήριους ανθρώπους ο ελεύθερος χρόνος είναι εξαιρετικά αφηρημένη κατάσταση! Συνήθως δεν υπάρχει υπό την έννοια ότι όταν υπάρξει, θα βρεθεί κάτι για να τον γεμίσει! Όμως, όταν υπάρχει πρόγραμμα όλα συνδυάζονται. Το μυστικό είναι: o χρόνος να μην περνά ανεκμετάλλευτος. Ακόμα και το «μισάωρο».

-Πως βλέπετε τον αθλητισμό στην Ελλάδα;

–Οι όροι και οι συνθήκες καλλιέργειας του αθλητισμού στη χώρα μας έχουν αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια και όχι προς το καλύτερο. Από ένα εξαιρετικά υποστηρικτικό πλαίσιο, το οποίο μας οδήγησε να φέρουμε εις πέρας το πολύπλοκο και απαιτητικό εγχείρημα των Ολυμπιακών αγώνων – τόσο στο οργανωτικό όσο και στο αγωνιστικό επίπεδο – φτάσαμε να στερούμαστε ένα ρεαλιστικό, ανταγωνιστικό και σύγχρονο στρατηγικό πλάνο αθλητικής ανάπτυξης. Στις προηγμένες αθλητικά χώρες κάτι τέτοιο είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Ως άνθρωπος που έχει βιώσει το λεγόμενο «θαύμα του ελληνικού αθλητισμού» αλλά και ως Πρόεδρος του «Φιλαθλητικού ΓΣ Αθηνών» σήμερα, ανησυχώ για το μέλλον του αθλητισμού μας. Το θεωρώ αβέβαιο. Ας μην παρασυρόμαστε από αποσπασματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σίγουρα, είναι ευπρόσδεκτα. Μας κάνουν πολύ χαρούμενους και εθνικά υπερήφανους. Δυστυχώς όμως, εκπορεύονται από μεμονωμένες συλλογικές ή ατομικές προσπάθειες και όχι από Εθνικό Σύστημα ανίχνευσης και καθοδήγησης των νέων ταλέντων, κάτι που λείπει εντελώς από την χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Τα Σωματεία, που αποτελούν το βασικό αναπτυξιακό κύτταρο του αθλητικού ταλέντου, καλούνται πλέον να αποσβέσουν τις περισσότερες παθογένειες του συστήματος. Για χρόνια επωμίζονται την ανίχνευση των ταλέντων υποκαθιστώντας την Πολιτεία στις δομές που … δεν παρέχει. Τελευταία, τους μετακυλίονται και κόστη που δεν τους ανήκουν.  

-Τι συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τα μαχητικά αθλήματα σε επίπεδο πρωταθλητισμού;

–Η βελτίωση των σωματικών ικανοτήτων είναι βεβαίως εξαιρετικά σημαντική για να πρωταγωνιστήσουν στο χώρο των μαχητικών αθλημάτων. Αυτό είναι άμεσα αντιληπτό. Όμως, χωρίς την καλλιέργεια των νοητικών και πνευματικών ικανοτήτων όμως είναι εντελώς άχρηστη.  Διότι ο νους μπορεί να κινητοποιήσει το σώμα να αντέξει κάθε αντιξοότητα ενώ το αντίθετο δεν συμβαίνει. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα πολύ καλά γυμνασμένων μαχητών οι οποίοι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα στην διάρκεια του αγώνα ή δεν καταφέρνουν να σηκώσουν το βάρος της καθημερινότητας. Επίσης, θα είναι προς το συμφέρον τους να κατανοήσουν ότι στην παλαίστρα, όπως άλλωστε και στην ζωή, συχνά δεν μπορεί να μας βοηθήσει κάνεις άλλος εκτός από τον εαυτό μας. Γι αυτό είναι βασικό να μάθουν από νωρίς να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και να βάζουν κατάλληλους στόχους. Δύσκολους αλλά όχι ανέφικτους.

-Έχει διακοπές το πρόγραμμα του καλοκαιριού;

Διακοπές με την κλασική έννοια των πολλών εβδομάδων αποχής από την καθημερινότητα … δεν υπάρχουν στο «κάδρο». Σίγουρα όμως θα αφιερώσω μερικές ημέρες σποραδικά μέσα στο καλοκαίρι για να ξεκουραστώ και να γεμίσω τις μπαταρίες του οργανισμού μου για την επόμενη χρονιά.

Βούλα Ζυγούρη, Ολυμπιονίκης της πάλης, https://voulazygouri.gr/