Με αφορμή το διήμερο γνωριμίας με την πάλη, μαχητικά αθλήματα, τις πολεμικές τέχνες που διοργανώνει η ΚΝΕ, στο κλειστό γυμναστήριο «Νίκος Παξιμαδάς» στην Πετρούπολη το διήμερο 15 και 16 Ιούνη, η Σταυρούλα Ζυγούρη, ολυμπιονίκης της Πάλης και καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, μίλησε στην ΚΝΕ για την πρωτοβουλία αυτή, τι δυσκολίες αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος που ασχολείται με το άθλημα της πάλης, τι κερδίζει σήμερα ένας νέος από την άσκηση και τον αθλητισμό και γιατί πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση για δωρεάν αθλητισμό, η στήριξη των ομοσπονδιών.
– Τι γνώμη έχετε για την πρωτοβουλία της ΚΝΕ για τη διοργάνωση αυτού του διημέρου;
– Η πρωτοβουλία σας να παρουσιαστούν αθλήματα σε εκδήλωση της νεολαίας σας είναι πρωτότυπη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ξεφεύγει από την παραδοσιακή θεματολογία των εορτασμών αυτού του είδους. Συνήθως περιορίζονται σε ό,τι αφορά την πνευματική καλλιέργεια, όπως παρουσιάσεις πεπραγμένων, εκθέσεις βιβλίων και άλλων έργων, διοργανώσεις παραστάσεων και συναυλιών.
Ο πολιτισμός όμως, που είναι και ο ουσιαστικός στόχος – ιδιαίτερα ο ελληνικός πολιτισμός – δεν είναι μονόπλευρος. Εκδηλώνεται και μέσα από τη φυσική δραστηριότητα, η οποία έχει εμφανώς υποστεί σημαντικό πλήγμα στις μέρες μας.
Η κατάσταση αυτή επηρεάζει κυρίως τα πλατιά λαϊκά στρώματα, με ολέθριες συνέπειες τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και ευρύτερο κοινωνικό.
Έχω τη βεβαιότητα ότι η πρωτοβουλία σας θα έχει εξαιρετική επιτυχία. Είναι σημαντικό να βρει πολλούς μιμητές σε άλλους φορείς ώστε να γίνει κατανοητή η αξία που έχει η άθληση σε κάθε ηλικία και να εδραιωθεί στο σύνολο της κοινωνίας μας η αθλητική κουλτούρα που στερείται πλέον.
– Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος που ασχολείται με το άθλημα της πάλης;
– Ενόψει των δυσμενών συγκυριών, ο αθλητισμός στο σύνολό του έχει γίνει δυσκολότερος σήμερα και τείνει να χάσει τον προσανατολισμό του. Η πάλη δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Όπως κάθε άλλος αθλητής, έτσι και όποιος ασχολείται με την πάλη έχει να αντιμετωπίσει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προβλήματα:
Ξεκινούν από το εξαιρετικά επιβαρυμένο σχολικό ή σπουδαστικό πρόγραμμα, την ελάττωση των χώρων άθλησης, τον περιορισμό της πρόσβασης σε όσους απομένουν και τη μετακύλιση του συνολικού σχεδόν κόστους του αθλητισμού στο δικό του επίπεδο. Φτάνουν ως την κατάργηση της πρόβλεψης για επαγγελματική αποκατάσταση των νέων στελεχών των Εθνικών Ομάδων, αλλά και στην απρονοησία να εξασφαλιστούν άδειες για προετοιμασία σε όσους έχουν την τύχη να έχουν αποκατασταθεί επαγγελματικά. Ο συνδυασμός αυτός, μαζί με τον δριμύ περιορισμό των επιχορηγήσεων στις Ομοσπονδίες, έχει στην κυριολεξία «εκτελέσει» τα Εθνικά μας Συγκροτήματα, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες των στελεχών τους.
Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο αθλητής της πάλης πλεονεκτεί έναντι όσων άλλων ασχολούνται με άλλα – μαχητικά ή μη – αθλήματα.
Ως οικεία και ευχάριστη δραστηριότητα η πάλη, σχεδόν ποτέ δεν απουσιάζει ούτως ή άλλως, από το παιχνίδι των παιδιών. Ως άθλημα, είναι αξιόπιστο, ευέλικτο και προσαρμόζεται άριστα στο κάθε εκπαιδευτικό κτίριο. Οι υποδομές της (στρώματα γυμναστικής) δεν απαιτούν μεγάλη οικονομική δαπάνη και υπάρχουν ήδη στον προβλεπόμενο βασικό εξοπλισμό των σχολικών γυμναστηρίων. Απευθύνεται στο σύνολο του πληθυσμού, χωρίς διακρίσεις σε σωματότυπο, επίπεδο αθλητικού ταλέντου, φύλο, οικονομικό ή κοινωνικό υπόβαθρο αφού δεν απαιτεί ειδικό εξοπλισμό ούτε από πλευράς του ίδιου του γυμναζόμενου. Δυστυχώς, στα περισσότερα αθλήματα ο συνδυασμός αυτός δεν υφίσταται.
Αποτελεί το αντίπαλο δέος στην προσπάθεια να απαξιωθεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός μέσα από την κακώς εννοούμενη «επαγγελματοποίηση». Δεν αναπτύσσει μόνο τις σωματικές ικανότητες – πράγμα ακόμα και εκ πρώτης όψεως αντιληπτό εξαιτίας της δυναμικής φύσης του αθλήματος. Είναι και ένα ισχυρό παιδαγωγικό μέσο επειδή προσομοιώνει άριστα τόσο τη σημερινή πραγματικότητα όσο και την καθημερινή ζωή.Ο αθλητής καλείται να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο, στο πρόσωπο του οποίου αντιπαραβάλλεται, η οποιαδήποτε αντίπαλη κατάσταση. Μαθαίνει γρήγορα, λοιπόν, και χωρίς περαιτέρω θεωρητική εκπαίδευση, ότι τα όρια για τη βελτίωση της ζωής του, αλλά και της κοινωνίας που ζει είναι απεριόριστα εφόσον δεν σταματά ο αγώνας για αυτήν.
Η κοινωνία, που από την πλευρά της ευνοεί την ανάπτυξη του αθλήματος της πάλης στους κόλπους της, θα έχει σημαντική ανταποδοτικότητα, διότι δημιουργεί στην ουσία ολοκληρωμένους αυριανούς πολίτες! Ελεύθερους αλλά κυρίως «ασυμβίβαστους» ανθρώπους, απόλυτα ικανούς να την ωθήσουν με τη σειρά τους σε ανώτερα επίπεδα.
– Τι κερδίζει σήμερα ένας νέος από την άσκηση και τον αθλητισμό; Γιατί πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση για δωρεάν αθλητισμό, η στήριξη των ομοσπονδιών κλπ.;
– Οποιοσδήποτε κάνει τον αθλητισμό μέρος της ζωής του βελτιώνει την ποιότητά της σε όλους τους τομείς. Πρωτίστως, εξασφαλίζει και έναν καλό ισόβιο σύμμαχο για την υγεία του, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα, όπου οι σύγχρονοι ρυθμοί εκφυλίζουν σχεδόν τον ανθρώπινο οργανισμό, εμποδίζοντάς τον να κινείται επαρκώς και να διατρέφεται σωστά. Παράλληλα, έχει την ευκαιρία να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί και να εκτονωθεί από το αυξημένο άγχος που χαρακτηρίζει τόσο την εποχή μας γενικά, όσο και τη δύσκολη περίοδο τώρα που διανύουμε. Να οχυρώσει δηλαδή την ψυχική του υγεία και την πνευματική του σταθερότητα.
Επιπλέον, η ενασχόληση με τον αθλητισμό αποτρέπει και αποδομεί αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως εθισμούς σε ουσίες, βία, αντιδημοκρατικά και ρατσιστικά φαινόμενα αφού – σε ιδεολογικό επίπεδο – έχει τη δύναμη να οξύνει το πνεύμα, να γεφυρώσει χάσματα και να καταργήσει διαχωριστικές γραμμές.
Ανήκει στα κοινωνικά αγαθά και σε καμία περίπτωση δεν είναι πολυτέλεια, όπως εσχάτως επιχειρείται να παρουσιαστεί! Μαζί με την Παιδεία και την Υγεία οριοθετούν την ποιότητα του πολιτισμού κάθε κοινωνίας. Δεν «κοστίζει» λοιπόν. Αξίζει! Όποια δαπάνη συνεπάγεται σε κρατικό επίπεδο η απρόσκοπτη και δωρεάν παροχή του στους πολίτες, υπεραναπληρώνεται μακροπρόθεσμα από τα οφέλη που επιστρέφει.
Στην ουσία η συνεισφορά του αθλητισμού στην κοινωνία μας είναι τεράστια σε σχέση με τα ποσά που φτάνουν στους αθλητές μας! Γι’ αυτό και πρέπει να διατηρήσουμε το δημόσιο χαρακτήρα του. Το κόστος του να σταματήσει να μετακυλίεται στον ίδιο τον αθλούμενο.
Η θυσία της άθλησης στο βωμό του κόστους είναι μια μεγάλη παγίδα, στην οποία για κανένα λόγο δεν πρέπει να πέσουμε. Ξεκινάει με τη μεθοδευμένη προσπάθεια να συνδεθούν στη συνείδηση του κοινού τα παιγνιώδους μορφής επαγγελματικά σπορ με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό ώστε να αμβλυνθούν οι παθογένειες των πρώτων.
Συνεχίζεται με τη δραστική περικοπή των επιχορηγήσεων προς τις Ομοσπονδίες των αθλημάτων, η οποία καθιστά σχεδόν ανέφικτη τη λειτουργία τους.
Η «επίφαση εξουσίας», που το κακώς εννοούμενο αυτοδιοίκητο προσφέρει στις Ομοσπονδίες, περισσότερα προβλήματα δημιουργεί από όσα προοριζόταν να λύνει. Ο διοικητικός τομέας του αθλητισμού είναι πεδίο που χρήζει άμεσης αναδόμησης. Οι άστοχες και αψυχολόγητες περικοπές, επί δικαίων και αδίκων, δεν έχουν καμιά σχέση με τον καθ΄ όλα θεμιτό, εξορθολογισμό των δαπανών και φυσικά δεν ωφελούν στο ελάχιστο.
