Με αυτό το πνεύμα να την διακατέχει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, αλλά και μέχρι σήμερα, η Ολυμπιονίκης της Πάλης, Βούλα Ζυγούρη, συνεχίζει να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους όσοι θεωρούν τον αθλητισμό ως ένα εξαιρετικό κοινωνικό εργαλείο στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή.
Με την ιδιότητά της ως Γενική Γραμματέας των Ελλήνων Ολυμπιονικών, η Βούλα Ζυγούρη αφιερώνει το καλοκαίρι της σε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, που εκπονούν από κοινού, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ), η Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία (ΕΘΝΟΑ), το CSI Institute και το «Όλοι Μαζί Μπορούμε».
Το «Survive the summer2019» είναι ένα δωρεάν καλοκαιρινό ενημερωτικό project για παιδιά ηλικίας 6 έως 16 ετών και απευθύνεται σε γονείς και παιδιά, που επιθυμούν να ενημερωθούν για τους διαδικτυακούς κινδύνους. Να απομακρυνθούν από τις οθόνες των συσκευών και να απολαύσουν ένα συναρπαστικό καλοκαίρι γνωρίζοντας τα Ολυμπιακά αθλήματα.
Με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση, το sportstories.gr είναι την ευκαιρία να συνομηλίσει με την Ελληνίδα Ολυμπιονίκη για τις αξίες του αθλητισμού, τους κινδύνους του διαδικτύου, αλλά και το πώς μπορούμε ως κοινωνία να θωρακίσουμε τα παιδιά μας από αυτούς.
«Η Ολυμπιακή Επιτροπή και η Ολυμπιακή Ακαδημία έκαναν συνεργασία με το Όλοι μαζί Μπορούμε και το CSI με το σκεπτικό ότι υπάρχουν παιδιά που το καλοκαίρι που δεν πάνε σχολείο αφιερώνουν πολύ χρόνο στο διαδίκτυο και ήταν μια καλή ευκαιρία να ενημερωθούν για τους κινδύνους του. Αυτό που μας θέλει να τονίσει η Ολυμπιακή Ακαδημία, της οποίας είμαι μέλος του Δ.Σ., είναι ότι ο Αθλητισμός θα μπορούσε να τα βοηθήσει να μην είναι τόσες ώρες στο Διαδίκτυο. Το ότι θα τους δώσει την φυσική κατάσταση είναι γνωστό, αλλά το σημαντικό είναι ότι θα δώσει και την αυτοπεποίθηση να ανταπεξέλθουν σε οποιονδήποτε τους εκφοβίζει ή τους ενοχλεί μέσα από το διαδίκτυο. Κυρίως η αυτοπεποίθηση είναι που λείπει και οδηγούμαστε σε αυτό το φαινόμενο», αναφέρει αρχικά, ενώ επιβεβαιώνει αυτό που οι ειδικοί επισημαίνουν συνεχώς, πως, κατά πλειονότητα, τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, ακόμα και στο διαδίκτυο, είναι τα πιο συνεσταλμένα.
«Ο Αθλητισμός είναι μια δραστηριότητα που μπορεί να σε βοηθήσει κυρίως σε αυτό. Η φυσική κατάσταση έρχεται και παρέρχεται. Αυτό που θα μείνει είναι οι ικανότητες της ζωής. Να ανταποκριθείς στο κοινωνικό περιβάλλον. Μία από αυτές είναι και η αυτοπεποίθηση. Δεν είναι όμως μόνο ότι μπορεί να βοηθήσει από την πλευρά του θύματος, που θα μπορέσει να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και να χτίσει καλύτερα την αυτοεικόνα του. Είναι ότι ενδεχομένως να μπορεί να βοηθήσει και όσους είναι «θύτες». Τους βοηθά να μπουν στο πετσί του ρόλου του άλλου. Να μπουν σε μια διαδικασία ενσυναίσθησης, ένα αίσθημα που τους λείπει. Να βιώσουν την διαδικασία να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Όλοι καλλιεργούμε αυτή την διαδικασία όσο κυλάει ο βίος μας. Αν μας την επισημάνουν, τότε την καλλιεργούμε περισσότερο. Βοηθά πολύ τον θύτη να καταλάβει τι είναι αυτό που δέχεται ο άλλος από αυτόν. Για να φτάσει κάποιος να εκφοβίσει, πρέπει να ξέρει πώς γίνεται. Πώς ένα παιδί γνωρίζει αυτή τη διαδικασία; Θα την έχει δει ή βιώσει κάπου. Είναι παιδιά που δέχονται στο σπίτι τους βία. Όλα αυτά είναι επακόλουθα της κοινωνικής ή ενδοοικογενειακής βίας. Μαθαίνει πώς είναι η βία και θέλει να το διοχετεύσει αυτό το συναίσθημα με σκοπό να το αποβάλλει από μέσα του. Το ρίχνει σε έναν άλλο που τον διαλέγει ως αδύναμο, με τον ίδιο τρόπο που το έχει βιώσει και ο ίδιος».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο αθλητισμός δίνει διεξόδους. Η αδρεναλίνη καταναλώνεται αυτόματα και βοηθά τον θύτη να αποβάλλει αυτά τα αισθήματα. Ωστόσο, στις εκδηλώσεις που πραγματοποιεί το «Survive the summer» σπανίως τα παιδιά βρίσκουν το θάρρος να ρωτήσουν για πράγματα που τους απασχολούν. Όπως επισημαίνει η Ολυμπιονίκης, αυτή η αντίδραση δεν είναι ανεξήγητη.
«Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Με τις λίγες φορές που θα δουν εμάς, μόνο ένα έναυσμα μπορούμε να δώσουμε ότι κάτι άλλο μπορεί να υπάρξει. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι κυρίως συμβουλευτικό. Τους υποδεικνύει ορισμένους τρόπους, όμως, οι ίδιοι πρέπει να ξεπεράσουν τους φραγμούς του εαυτού τους. Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Οι γονείς είναι το θέμα να ευαισθητοποιηθούν, να καταλάβουν τα σημάδια και να δώσουν περισσότερα ερεθίσματα. Χρειάζεται οι γονείς να είναι πιο προσεκτικοί. Συνήθως μειώνουν στο μυαλό τους τα σημάδια που βλέπουν. Όταν αυτά γιγαντωθούν ίσως να είναι αργά. Ένα έναυσμα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Αν δεν συνεχιστεί, δεν γίνεται τίποτα».
Η δράση δεν σταματά καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά και οικογένειες.
«Όλο το καλοκαίρι θα συνεχιστεί, αλλά και το χειμώνα. Η ενέργεια θα διαρκέσει τουλάχιστον δυο χρόνια. Όλοι μαζί με τα παιδιά που είναι ήδη στον αθλητισμό, θα πρέπει να βοηθήσουμε τα υπόλοιπα. Αυτό είναι που τους επισημάναμε. Να φέρουν τους φίλους τους, να γίνουν πρεσβευτές. Δεν πάμε σε έναν χώρο να τους πείσουμε να κάνουν κάτι. Θεωρητικά, δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε κάτι. Σκοπός είναι να επικεντρωθούμε στο άλλο παιδί, αυτό που δεν ασχολείται με τον αθλητισμό.
Πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι είμαστε εξαρτημένοι από την τεχνολογία και είμαστε όλη μέρα με ένα κινητό στο χέρι. Πώς θα λειτουργήσουμε ως παράδειγμα; Εμείς που τους μιλάμε έχουμε διπλά το κινητό. Ο Δάσκαλος στο σχολείο το δικό του το έχει εκεί. Η εικόνα είναι που δημιουργεί τα ερεθίσματα και τα αντανακλαστικά. Αποκτούμε την πληροφόρηση, το θέμα είναι πώς θα την εφαρμόσουμε πρακτικά. Εκεί είναι που τα παιδιά έχουν ένα κενό, γι’ αυτό το ένα με το άλλο βοηθιέται περισσότερο. Ο φίλος θα πει στον φίλο να πάνε να αθληθούν και όχι να μείνουν σπίτι και να συνεννοούνται διαδικτυακά. Ό,τι και να πούμε είμαστε εκτός της κατάστασης».
Το βασικό θέμα, ωστόσο, δεν είναι να δουν τα παιδιά την τεχνολογία ως μια απειλή, αλλά να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους, έχοντας, βεβαίως, καταφέρει να απομονώσουν τους κινδύνους που παραμονεύουν.
«Ας μην δαιμονοποιούμε το διαδίκτυο. Είναι πια στη ζωή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Αυτοί είναι οι ρυθμοί μας, οφείλουμε να τους αξιοποιήσουμε δημιουργικά. Να χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο ως εργαλείο. Η μεγαλύτερη δυσκολία που βλέπω είναι ότι στην αρχή όλος αυτός ο ψηφιακός κόσμος, φαίνεται μακρινός, ακίνδυνος και παραμυθένιος. Σαν να ανοίγεις ένα παραμύθι. Ο λύκος υπάρχει σε φωτογραφία. Όταν δουν μπροστά τους τον λύκο, όμως, δεν κλείνουν το παραμύθι, όπως στον πραγματικό κόσμο. Μπαίνουν στον κόσμο αυτό και συνεχίζουν, ενώ σε εκφοβίζουν. Πιο πολύ εκεί είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αν κλείσεις αυτό το “παράθυρο”, σταματάει ο εκφοβισμός. Τον σταματάς μόνος σου. Είναι πολύ πιο εύκολο από το να τον σταματήσεις στην πράξη, όταν συμβαίνει στο σχολείο. Η φυσική παρουσία είναι πιο δύσκολο να κριθεί. Η διαδικτυακή παρουσία, ο εκφοβισμός σε επηρεάζει όσο τον κοιτάς εσύ. Όταν το κλείσεις, παύει να υφίσταται. Η αυτοπεποίθηση πάει εκεί. Είναι η απόφαση να κάνεις μόνος σου κάτι».
