Σχεδόν ενάμιση μήνα μετά το χρυσό μετάλλιο στο «6th Iliadis Cup» και η Ελισάβετ Τελτσίδου βρέθηκε στην κορυφή και του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου U21 που διεξήχθη στην Κορούνια της Ισπανίας.
Η τζουντόκα του ΕΟΣ Αχαρνών, η οποία θα κερδίσει αρκετές θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη των κατηγορία των -63 κιλών, σημείωσε τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες και πανηγύρισε ένα ακόμη μετάλλιο μέσα στο 2014.
Η Τελτσίδου, η οποία αποτελεί τη νέα γενιά του ελληνικού γυναικείου τζούντο στη χώρα μας, νίκησε κατά σειρά τις Μπαρ Φαρίν (Ισραήλ), Ανχελες Λόπεθ Αγκουιλέρα (Ισπανία), Ρεμπέκα Μπρούνινγκερ (Γερμανία), ενώ στον τελικό έκαμψε την αντίσταση και της Λούσι Ρένσαλ από την Μεγάλη Βρετανία.
Δυστυχώς νέα απώλεια, νέο βαρύ πένθος για όλους μας… "Έφυγε" ο γίγαντας Παναγιώτης Ποικιλίδης, Ολυμπιονίκης της Πάλης. Είναι κρίμα μεγάλοι αθλητές, νέοι άνθρωποι και κυρίως καλοί άνθρωποι, να φεύγουν τόσο νωρίς…Σήμερα Σάββατο 24/5, στις 4:00μμ στη Θεσσαλονίκη θα τελεστεί η νεκρώσιμη ακολουθία. Εκ μέρους του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών θα παραστεί η Γενική Γραμματέας Βούλα Ζυγούρη…Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει πλέον τον Παναγιώτη… Καλό ταξίδι γίγαντα!!!
Την τελευταία του πνοή άφησε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής σε ηλικία 49 ετών ο Παναγιώτης Ποικιλίδης, ο οποίος δύο ημέρες πριν είχε υποβληθεί σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.
Άσχημη κατάληξη είχε η περιπέτεια υγείας που περνούσε εδώ και τρεις μέρες ο Παναγιώτης Ποικιλίδης. Είχε υποβληθεί την Τετάρτη (21/5) στη Γενική Κλινική σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς και παρόλο που αρχικά έδειχνε να ανταποκρίνεται θετικά, από το πρωί της Παρασκευής (23/5) άρχισε να παρουσιάζει επιπλοκή ανεβάζοντας πυρετό και έχοντας υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία.
Το βράδυ υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία με την οποία διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες και η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη.
Λίγη ώρα αργότερα κατέληξε και σκόρπισε θλίψη στους οικείους του, την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά, αλλά και την μεγάλη οικογένεια του ΠΑΟΚ της οποίας ήταν ενεργό μέλος.
Το βιογραφικό του
Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1965 στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα που ανέδειξε η ελληνική πάλη. Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες και η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες το 1984, όταν σε ηλικία 19 ετών, είχε κατακτήσει την 4η θέση στην κατηγορία των βαρέων βαρών στην ελληνορωμαϊκή πάλη.
Στους ίδιους Αγώνες ήταν 8ος, επίσης στην κατηγορία βαρέων βαρών στην ελευθέρα πάλη.
Οκτώ χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης είχε κατακτήσει την 8η θέση στην κατηγορία βαρέων βαρών στην ελληνορωμαϊκή και το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα είχε φθάσει στην 5η θέση, στην ίδια κατηγορία και στιλ.
Επίσης από το 1986 μέχρι το 1991 πάλεψε σε τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα, καλύτερη θέση η 6η στα 100κ της ελληνορωμαϊκής στη διοργάνωση του 1986, ενώ σε επίπεδο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων είχε να επιδείξει τις δύο 4ες θέσεις στα 130κ στις διοργανώσεις του 1991 και του 1994.
Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης το 2000 επανίδρυσε το τμήμα πάλης στο σύλλογο της καρδιάς του, τον ΠΑΟΚ, που είχε μείνει ανενεργό από την περίοδο της Κατοχής.
Το Ολυμπιακό Μουσείο-ΟΠΑΠ και ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών, υποστήριξαν μαζί, με τον δικό τους τρόπο, για άλλη μια φορά, μια δύσκολη μάχη, αυτή τη φορά κατά του καρκίνου, συμμετέχοντας σε έναν ειδικής σημασίας, ιστιοπλοϊκό αγώνα….
Έτσι, την Κυριακή 11 Μαΐου, με σύμμαχο τον καιρό και με ούριο άνεμο… πραγματοποιήθηκε η εκκίνηση του συμβολικού αυτού αγώνα από τον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης. Το ξεχωριστό ''Ολυμπιακό'' μας σκάφος, με πλήρωμα τα μέλη του Ολυμπιακού Μουσείου, του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και τους Ολυμπιονίκες μας Βούλα Πατουλίδου, Βούλα Ζυγούρη, Αλέξη Νικολαίδη, Όθωνα Μοσχίδη, Φωτεινή Βαβάτση, Ευαγγελία Ψάρρα, Καλλιόπη Ουζούνη και κυβερνήτες την Πρόεδρο του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών Βούλα Κοζομπόλη, τον Πρόεδρο του Ν.Ο.Θ. Άκη Τσαλίκη, και τη Διευθύντρια του Ολυμπιακού Μουσείου-ΟΠΑΠ Κυριακή Ουδατζή, έπλευσε στα νερά του Θερμαϊκού Κόλπου, δίνοντας με πρωτότυπο τρόπο το μήνυμα ότι ο καρκίνος του μαστού μπορεί να νικηθεί, εάν διαγνωστεί έγκαιρα!
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής» διοργάνωσε στο πλαίσιο της εκστρατείας “SAIL FOR PINK”, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας Thessaloniki 2014 και με τη συμμετοχή όλων των ναυταθλητικών ομίλων της πόλης, έναν συμβολικό ιστιοπλοϊκό αγώνα, της οποίας την εκκίνηση έδωσε ο Ολυμπιονίκης του αθλήματος Κώστας Τριγκώνης, καθώς και πολλές παράλληλες δράσεις στη στεριά, στον χώρο του Λευκού Πύργου, με δρώμενα από πολιτιστικούς συλλόγους και σωματεία.
Το Ολυμπιακό μουσείο, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, στηρίζει και επιβραβεύει με κάθε δυνατό τρόπο, κάθε κοινωνικού χαρακτήρα προσπάθεια και δράσεις ανθρωπιάς.
Ο Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής» Ν. Θεσσαλονίκης συντονισμένος στην παγκόσμια μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού, θέλει μέσα από αυτή την εκστρατεία να μεταδώσει ένα μήνυμα ζωής, δύναμης, χαράς, ενέργειας και δημιουργίας!
Η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών Βούλα Κοζομπόλη και η Δ/ντρια του Ολυμπιακού Μουσείου Θεσ/νίκης Κυριακή Ουδατζή δήλωσαν: "Είναι μεγάλη χαρά για όλους εμάς, στο Ολυμπιακό Μουσείο Θεσ/νίκης και τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, να στηρίζουμε έμπρακτα τέτοιες σημαντικές πρωτοβουλίες!!!"
Ο Δήμος Μπουλούκος γνώρισε την ξεχωριστή Αννα Πολλάτου το 1999, το 2000 την είδε να γίνεται Ολυμπιονίκης με τη μουσική συνοδεία των «Παιδιών του Πειραιά» και την αποχαιρετά τόσο τραγικά το 2014 με 15 χρόνια ξεχωριστών αναμνήσεων.
H τραγική είδηση για τον τόσο άδικο χαμό της Αννας, έπεσε σαν γροθιά στο στομάχι μου. Το μυαλό μου αμέσως άρχισε να ταξιδεύει… Ηταν πολλά χρόνια πίσω, στο μακρινό 1999, όταν η εθνική ομάδα ρυθμικής γυμναστικής του ανσάμπλ ήταν έτοιμη για σπουδαία πράγματα στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Γνωρίζοντας ότι θα καλύψω τους Αγώνες του 2000 για το MEGA επιδίωξα να έρθω πιο κοντά σε αθλητές και αθλήτριες που είχαν πιθανότητες διάκρισης στη μακρινή πόλη της Αυστραλίας και με την Αννα Πολλάτου και την παρέα της δεν έπεσα έξω.
Μαζί με τις Ειρήνη Αϊνδηλή, Χαρά Καρυάμη, Εύα Χριστοδούλου, Μαρία Γεωργάτου και Κλεονίκη Γεωργακοπούλου «τσάκισαν» τα χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό, αλλά κυρίως στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1999 που έγινε στην Οζάκα. Κι εγώ κάθε φορά να τρέχω στο αεροδρόμιο για να προλάβω τα πλάνα της επιστροφής και τις καθιερωμένες δηλώσεις των νικητριών, άγγουρων μικρών κοριτσιών τότε, που έτρεμαν ακόμα και τη σκιά τους. Την επόμενη χρονιά, στην παρέα προστέθηκε η Κλέλια Πανταζή αντί της Γεωργακοπούλου και όλα τα προγνωστικά τις είχαν ως το πρώτο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, αφήνοντας πίσω τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος
Εξι μικρά αλλά καταπληκτικά κορίτσια από 15 ως 18 χρονών, έξι πανέτοιμες αθλήτριες που είχαν θυσιάσει τα παιδικά τους χρόνια κάνοντας 6-8 ώρες προπόνηση κάθε μέρα για να πετύχουν το μεγάλο στόχο, την ίδια ώρα που οι συνομίληκες τους έκλειναν τα πρώτα ραντεβού και ξενυχτούσαν σε πάρτι. Αυτές αντιθέτως είχαν πάντα την αγωνία να μην ξεφύγουν από την αυστηρά προγραμματισμένη διατροφή τους και πάρουν κανένα γραμμάριο παραπάνω ή μην τραυματιστούν σε κάποια προπόνηση και χαθούν οι κόποι τόσων και τόσων ετών…
Ημουν εκεί λοιπόν, όταν η Αννα με τα πανέμορφα μεγάλα πράσινα μάτια, η αρχηγός Ειρήνη, με την υπαρχηγό Χαρά, η συνεσταλμένη Εύα, η ακόμα πιο ντροπαλή Μαρία και η μικρούλα Κλέλια έμπαιναν στο αεροπλάνο για το Σίδνεϊ συντροφιά με πολλά όνειρα. Εγώ θα αναχωρούσα λίγες ημέρες αργότερα για να τις βρω, όπως και πήγα στο αεροδρόμιο της αυστραλιανής πόλης να υποδεχτώ τους γονείς τους, που έκαναν το μεγάλο ταξίδι με την ελπίδα να πανηγυρίσουν από κοντά μια σπουδαία διάκριση.
Και φυσικά ήμουν εκεί, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2011, την ημέρα του μεγάλου αγώνα, με τους ειδήμονες της παγκόσμιας γυμναστικής να θεωρούν «κλεισμένο» το χρυσό μετάλλιο από την Ελλάδα. Δυστυχώς ένα λάθος στο πρώτο πρόγραμμα, στις κορίνες, τους στοίχισε πολλούς βαθμούς και έκανε πλέον αρκετά δύσκολη, όχι απλώς την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, αλλά έστω και μια θέση στο βάθρο. Παρά την τόσο ευαίσθητη καρδιά τους και τη νεανική παρορμητικότητα, δεν τα παράτησαν, απόδειξη ότι ήταν κορίτσια με τσαγανό. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν αυτή ήταν η στιγμή που περίμεναν μια ζωή… Στο επόμενο πρόγραμμα υπό τους ήχους των «Παιδιών του Πειραιά» μάγεψαν το κοινό και σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, γεμάτη αρμονία, συγκέντρωσαν τους απαιτούμενους βαθμούς για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου.
Η αρχική απογοήτευση για το λάθος στις κορίνες και η συσσωρευμένη πίεση τόσων ετών, τις επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που αντί να χαίρονται, αυτές έκλαιγαν γοερά. Οσο περνούσε η ώρα και μετά τα συνεχόμενα συγχαρητήρια, τη θέση της απογοήτευσης πήρε η χαρά και τα πρώτα χαμόγελα έσκασαν στα προσωπάκια τους. Μέχρι την απονομή όλα είχαν ξεχαστεί και ήταν ξανά έξι χαρούμενα και ευτυχισμένα κοριτσάκια που ενσάρκωναν στην πράξη όσα αγαθά έχει τούτος ο τόπος: Πάθος, φιλότιμο, πίστη και δύναμη από έξι εκπροσώπους όλης της Ελλάδα, την Ειρήνη Αϊνδιλή από τη Χαλκίδα, τη Χαρά Καρυάμη και την Εύα Χριστοδούλου από την Αθήνα, τη Μαρία Γεωργάτου από την Κέρκυρα, την Κλέλια Πανταζή από τη Λέσβο και την Αννα Πολλάτου από την Κεφαλλονιά.
Μετά το θρίαμβο, η ώρα των πανηγυρισμών και όπως πάντα, ήμουν και στο γλέντι χαμογελώντας αντικρίζοντας αυτά τα κορίτσια, απαλλαγμένα από κάθε βάρος και δικαιωμένα για τις επιλογές και τις θυσίες τους, να χορεύουν συρτάκι σε ελληνική ταβέρνα, αγκαλιά με τους γονείς και τους δικούς τους ανθρώπους.
Στην επιστροφή από το Σίδνεϊ και πάλι μαζί στο ίδιο αεροπλάνο, να τις παρακαλάω να έρθουν στην εκπομπή που είχε ετοιμάσει το Mega από το αμφιθέατρο του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, λίγες ώρες μετά την άφιξη τους στην Ελλάδα, με καλεσμένους όλους τους Ολυμπιονίκες, καμιά σαρανταριά άτομα. Παρά την κούραση και την προσμονή να δουν άτομα που είχαν καιρό να δουν, δεν μου χάλασαν το χατίρι και ήταν όλες εκεί λαμπερές και χαμογελαστές να μιλάνε live σε όλη την Ελλάδα για τον μεγάλο τους θρίαμβο…
Τα βάσανα τους, όμως, δεν τελείωσαν εκεί, καθώς όλη η χώρα ήθελε να γνωρίσει ποια είναι αυτά τα λαμπερά κορίτσια που έβγαλαν μια απίστευτη ενέργεια και μια εικόνα προς όλο τον κόσμο, που δεν είχε παρουσιάσει ξανά η χώρα. Αγκαλιά με την κάμερα για γυρίσματα, αυτή τη φορά στα σπίτια τους για τις Αθηναίες ή στους τότε ξενώνες του ΟΑΚΑ για τις επαρχιώτισσες, με την Αννα Πολλάτου να επιδεικνύει στο φακό τα πολλά αρκουδάκια που είχε και της έκαναν παρέα τις μοναχικές βραδιές στο δωμάτιο της, μετά από την πολύωρη καθημερινή κοπιαστική προπόνηση. Οπως είχε πει τότε στην κάμερα, με αγαπημένα αρκουδάκια της μοιραζόταν κάθε νύχτα, τα χιλιάδες όνειρα που είχε για τη ζωή! Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι ότι όλες με μια φωνή στην ερώτηση τι είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουν τώρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί, απάντησαν: «Θα φάμε πολλές σοκολάτες…»
Σιγά – σιγά άρχισε δημοσιογραφικά να καταλαγιάζει ο απόηχος από τις επιτυχίες του Σϊδνεϊ και ήρθε ο καιρός, τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοι μου να αφήσουμε ήσυχη αυτή τη μοναδική ομάδα. Ωστόσο η μοίρα έπαιξε το πρώτο άσχημο παιχνίδι της, πολλά χρόνια πριν φύγει τόσο άδικα η Αννα… Οκτώβριος του 2000, λίγο καιρό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και η Μαρία Γεωργάτου, η πιο ντροπαλή της παρέας, πέφτει και χτυπάει άσχημα στο κεφάλι κάνοντας μονόζυγο στο σπίτι της στην Κέρκυρα. Αμέσως διακομίζεται στο Γενικό Κρατικό με τους γιατρούς να είναι απαισιόδοξοι για τις εξελίξεις…
Κι εγώ και πάλι μαζί τους, αυτή τη φορά με μία λιγότερη, να καθόμαστε στο πεζοδρόμιο έξω από το «Γεννηματάς» και να μετράμε ώρες αγωνίας. Με τη νεανική ορμή τους, έδειχναν να μην συνειδητοποιούν τι έχει συμβεί και απλώς ενεργούσαν λες και η φιλενάδα τους η Μαρία είχε αργήσει στο ραντεβού τους. Οι ώρες έγιναν ημέρες, αλλά ο Θεός ήταν εκεί για τη Μαρία Γεωργάτου και με τις καίριες επεμβάσεις των γιατρών, όχι μόνο παρέμεινε στη ζωή αλλά έγινε εντελώς καλά, διαψεύδοντας τις δυσοίωνες αρχικές προβλέψεις.
Η Γεωργάτου επέστρεψε στην Κέρκυρα και μετά, είναι γεγονός ότι για κάποια χρόνια χάθηκαν. Αλλωστε μετά το Σίδνεϊ σταμάτησαν τον αθλητισμό, εξουθενωμένες από τις απίστευτες θυσίες , έχοντας βρει ενδεχομένως και την ευκαιρία να κάνουν όσα πράγματα στερήθηκαν στα παιδικά τους χρόνια, με αποτέλεσμα να τις χάσω κι εγώ. Αλλωστε η σχέση αθλητή – δημοσιογράφου διαρκεί όσο οι αθλητές είναι στο προσκήνιο αφού μετά το τέλος της καριέρας τους, οι περισσότεροι και οι περισσότερες ακολουθούν άλλες πορείες και χάνονται…
Αυτό πίστεψα ότι θα συμβεί και με τα έξι κορίτσια του ανσάμπλ, αλλά η ζωή με γέλασε… Ισως το αίσθημα της προσφοράς, ίσως η κληρονομιά του Ολυμπιονίκη αλλά κυρίως η σωστή ανατροφή από τις οικογένειες τους και τα ψυχικά εφόδια που τους έδωσε ο αθλητισμός, δεν τους επέτρεψαν να εξαφανιστούν!
Μεγαλύτερες πλέον, ολόκληρες κυρίες, αλλά το ίδιο λαμπερές όπως και τότε στο Σίδνεϊ, τα τελευταία χρόνια επέστρεψαν στο προσκήνιο, με την Αννα πιο εκθαμβωτική από ποτέ! Συνέχισαν την κοινωνική προσφορά, συνεργαζόμενες σε εθελοντική βάση με την Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία της Ελλάδας, αποδεχόμενες την πρόσκληση του Προέδρου της Ισίδωρου Κούβελου και της Διευθύντριας Ιλεάνας Κλοκώνη για να μεταφέρουν στα μικρά παιδιά την αγάπη για τον αθλητισμό και τον Ολυμπισμό. Είτε όλες, είτε κάποιες από τη μαγική αυτή παρέα, όργωναν την Ελλάδα για να εξηγήσουν στα παιδιά τα αγαθά του Ολυμπισμού και να τους μεταδώσουν τα μυστικά του αθλήματος τους….
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη παρέα, γιατί ακόμα και τώρα, είναι οι καλύτερες φίλες, πράγμα πρωτόγνωρο όχι μόνο για τα δεδομένα της Ελλάδας, αλλά και του παγκόσμιου αθλητισμού. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε στο Σίδνεϊ, παραμένουν κολλητές, δείγμα ότι το μετάλλιο του 2000 μόνο τυχαίο δεν ήταν. Οπως ήταν μαζί και την περασμένη Τετάρτη, στην εκδήλωση της ΕΘΝΟΑ στο Καραϊσκάκη, η Αννα, η Ειρήνη και η Χαρά να στέκονται μπροστά στον φωτογραφικό φακό με σκέρτσο και νάζι!
Αυτή ήταν και η τελευταία φωτογραφία της πιο χαμογελαστής της παρέας, της 31χρονης Αννας Πολλάτου, που το νήμα της ζωής της κόπηκε τόσο άδικα στην Εθνική οδό Πατρών – Πύργου. Δεν ξέρω ποιος πήρε την απόφαση να την πάρει από το μάταιο κόσμο μας, αλλά είχε πολύ άδικο! Με αστείρευτη όρεξη να προσφέρει είτε ως εθελοντής, είτε ως προπονήτρια, πάντα φιλική, πάντα με καλή διάθεση είχε πολλά χρόνια μπροστά της να ξεπληρώσει εκείνο το χάλκινο μετάλλιο του Σίδνεϊ, αλλά κάποιος δεν την άφησε…
Θα λείψει σε πολλούς. Στην οικογένεια της, στους φίλους της, στις μαθήτριες της, ακόμα και σε εμένα. Αλλά θα λείψει κυρίως στις συνοδοιπόρους της, εκείνα τα έξι κορίτσια που κάποτε, ιδρωμένα και ξεθεωμένα σε ένα υποφωτισμένο γυμναστήριο, υποσχέθηκαν ότι θα είναι για πάντα μαζί, όπως έγραψε και στο δικό της αντίο η Ειρήνη Αϊνδιλή: «Αδερφούλα μας, δεν μπορουμε να το πιστεψουμε πραγματικα. Είμαστε όλες μαζί εδώ και………………που είσαι; Εξι ήμασταν και είχαμε πει θα μείνουμε μέχρι τέλος….ΓΙΑΤΙ;»
